PSYCHOANALIZA – TEORIA I PRAKTYKA INTEGRUJĄCA RÓŻNORODNE SPOJRZENIA NA CZŁOWIEKA

Prowadzenie: Anna Gąsiorowska-Krawczyk

W psychoanalizie droga często prowadzi od doświadczeń klinicznych do stwierdzeń teoretycznych, od obserwacji klinicznych do koncepcji. Psychoanalitycy w obszar swoich dociekań włączają wciąż nowe treści; pochodzą one z ich własnych badań w toku pracy klinicznej oraz z pokrewnych dziedzin. Terapeuci psychoanalityczni konfrontują swoją wiedzę z odkryciami medycyny, psychologii klinicznej, psychosomatyki, socjologii. Dążenie do odkywania prawdy, które legło u podstaw dociekań Z. Freuda, wymaga od psychoanalityków umysłu otwartego, zdolnego do podejmowania wysiłku nieustannego badania i krytycznego spojrzenia na to, co już zbadane. We współczesnej psychoanalizie przekłada się to na postawę daleką od dogmatyzmu, przywiązania do ustalonych koncepcji, stwierdzeń ex cathedra. Dochodzi do tego „demokratyzacja” związku pary analitycznej, współcześnie daleka od dominującej czy sztywnej postawy psychoanalityka. Proces analityczny staje się wspólną terapeuty i pacjenta „żywą przygodą”, piękną a jednocześnie bolesną dla nich obojga. Różne aspekty integracji w psychoanalizie pokazane będą w wystąpieniach autorów referatów, którzy są praktykami psychoterapii psychoanalitycznej.

S. Czerniecka-Tomkowiak wskazuje na istotne znaczenie integracji własnych doświadczeń wewnętrznych psychoterapeuty z wiedzą psychoanalityczną.

A. Kaźmierska opisuje próby integracji rozszczepiennego funkcjonowania pacjentki narcystycznej na oddziale leczenia zaburzeń nerwicowych i osobowości a także trudności integracji w kontekście pracy zespołu.

M. Tartas podejmuje próbę zastosowania teorii psychoanalitycznej do rozumienia wyników badań empirycznych dotyczących dyskryminacji i dystansu społecznego wobec chorych na schizofrenię.

Z kolei referat T. Gałązki-Bazydło dotyczy poszukiwań połączeń między teoriami medycyny psychosomatycznej, współczesnymi teoriami psychoanalitycznymi i ich zastosowaniem w terapii psychoanalitycznej.

Ostatnie wystąpienie „Trauma a narcyzm” D. Dembińskiej-Krajewskiej traktując traumę jako zjawisko z pogranicza medycyny i psychoanalizy, akcentuje konieczność integracji aktualnej sytuacji i przeszłości – faktów i ich psychicznego opracowania – jako warunków rozumienia pacjenta, który przeżył traumatyczne zdarzenie. Wystąpienia będą ilustrowane winietami klinicznymi.

więcej info oraz tytuły wystąpień na stronie
http://zpzipk.home.amu.edu.pl